خون بسته است ازغم آن لعل پان به لب

دندان شکسته ای که فشارد زبان به لب

عیش وصال و ذوق کنار آرزوی کیست

ماییم و حرف بوسی ازآن آستان به لب

صبحی تبسمی به تأمل دمانده ایم

زان گرد خط که نیست چو حرفش نشان به لب

راهی به درد بی اثری قطع کرده ایم

همچون سپندم آبله دارد فغان به لب

از بسکه امتحانکدهٔ وهم هستی ام

آید نفس چوآینه ام هر زمان به لب

عشاق تا حدیث وفا را زبان دهند

چون شمع می دود همه اجزایشان به لب

بی خامشی گم است سررشتهٔ سخن

بندی زبان به کام که یابی دهان به لب

دلکوب فطرت است حدیث سبکسران

چون پنبه نام کوه نیایدگران به لب

خواهی نفس فروکش و خواهی به ناله کوش

جولان عمررا نکشدکس عنان به لب

خلقی به حرف وصوت فشرده ست پای جهد

راهی چو خامه می رود این کاروان به لب

سیری ز خوان چرخ کسی را به کام نیست

دارد هلال هم سخن از حرف نان به لب

سعی ضعیف خلق به جایی نمی رسد

گرمرد قدرتی نفست را رسان به لب

بیدل به جلوه گاه نثار تبسمش

آه از ستمکشی که نیاورد جان به لب